De Rechtspraak bespreekt in haar gepubliceerde jaarverslag wederom voorbeelden van knellende wet- en regelgeving. Dit jaar vraagt de Rechtspraak bijvoorbeeld aandacht voor de vastlopende belastingrechtspraak door grote hoeveelheden zogenoemde no cure, no pay-zaken.

Minstens 70 procent van de WOZ-zaken en 95 procent van de bpm-zaken bij de rechtbanken is afkomstig van no cure, no pay-bureaus. Zij roepen burgers op bezwaar te maken tegen bijvoorbeeld de vastgestelde WOZ-waarde van hun huis, de belasting van hun personenauto (bpm) of tegen een parkeerbon. Als de burger in het gelijk wordt gesteld, draagt hij de toegewezen proceskostenvergoeding, vergoeding voor immateriële schade of dwangsom af aan het bureau. Daarbij worden regelmatig de grenzen van het vergoedingssysteem opgezocht om zoveel mogelijk financieel voordeel uit de procedure te halen. Niet voor de burger, maar voor het bureau zelf.

Belastingrechtspraak raakt verstopt

Het gaat om tienduizenden (extra) zaken waarbij bureaus op deze wijze werken, waardoor de belastingrechtspraak verstopt raakt, met langere doorlooptijden en hogere kosten tot gevolg. Daarnaast verdringen deze zaken in toenemende mate andere zaken die vanuit maatschappelijk oogpunt van groter belang zijn. Ook bij Mulderzaken (verkeersboetes) speelt vergelijkbare problematiek. 'De baten voor de burger bij dit soort zaken zijn vaak gering, de kosten voor de samenleving lopen in de miljoenen', stelt Henk Naves in zijn jaarbericht. 'Er is niets mis met bedrijven die burgers bijstaan bij hun gang naar de rechter. Maar we zien hier een praktijk waarbij de rechtsgang op zichzelf lucratief is.' Het onderwerp staat nu ook politiek op de agenda. Staatssecretaris Van Rij (Fiscaliteit en Belastingdienst) stuurde onlangs een brief naar de Tweede Kame waarin hij maatregelen aankondigt.